Bel de ambulance

Wanneer een kindje in Pulderbos op ontslag gaat, volgt er eerst altijd een proefverlof. Voor ons was dat op 4 juli. Het officiële ontslaggesprek stond gepland op 18 juli. Tijdens die proefperiode voorziet Pulderbos nog alle medicatie én krijg je een monitor mee, die je nadien terugbrengt op het ontslaggesprek.

Arthur had een slaaponderzoek ondergaan waaruit bleek dat hij via de conventie geen recht had op gratis gebruik van een monitor. De enige opties waren huren of kopen. Aangezien hij al lange tijd stabiel was, wilde ik het vertrouwen leggen in de c-pap en de zuurstof. Als de artsen zeggen dat een monitor niet meer nodig is, dan zal dat wel kloppen, dacht ik. Toon daarentegen wilde toch nog enkele maanden extra controle houden. Daarom beslisten we een monitor te bestellen, die geleverd werd op donderdag 17 juli.

Op de dag van het ontslaggesprek stonden we klaar om te vertrekken. Plots begon Arthur te kokhalzen. Een uurtje daarvoor had hij ook al overgegeven, wat op zich niet ongewoon was voor hem. Maar deze keer was het anders: hij werd lijkbleek, kreeg kippenvel en begon te zweten. Ik belde meteen naar Pulderbos om te laten weten dat we hem in zijn bed gingen leggen, in plaats van hem anderhalf uur in de auto te zetten.

We sloten hem aan op de monitor, die een hartslag van 60 aangaf – terwijl zijn normale hartslag ergens tussen de 90 en 130 ligt. Gelukkig stabiliseerde hij zich en leek hij weer in orde. Ik ging naast hem liggen, zette zijn c-pap en zuurstof op en hij viel rustig in slaap. Zijn hartslag kwam terug rond de 90. Toon kwam nog even kijken, ik stelde hem gerust en nam zelfs nog een foto van hoe lief hij erbij lag.

Enkele seconden later sloeg de monitor alarm: hartslag 40. Toen we hem probeerden wakker te maken, reageerde hij helemaal niet. Toon belde onmiddellijk de ambulance. Aan de telefoon gaven ze instructies: "Leg hem op een harde ondergrond, we begeleiden jullie in de reanimatie. De ambulance en MUG zijn onderweg." Zijn hartslag bleef zakken, op een bepaald moment zelfs tot 0. Maar telkens krabbelde hij net op tijd weer wat omhoog. Toch bleef hij volledig bewusteloos.

De ambulance en MUG waren gelukkig razendsnel ter plaatse. Ze schakelden zelfs politiebegeleiding in om hem zo snel mogelijk naar het UZA te brengen.

De realiteit drong keihard door: hij is aan de dood ontsnapt. Hadden we op dat moment in de auto gezeten richting Pulderbos, hadden we het waarschijnlijk niet eens gemerkt. Zonder die monitor had ik gedacht dat hij gewoon rustig lag te slapen.

Exact 14 dagen was hij thuis bij ons. Wat. Een. Realitycheck.