Arthur komt naar huis!

Begin juni kregen we het verlossende nieuws: onze prior-aanvraag is eindelijk goedgekeurd!
Het is zover. Arthur komt naar huis. Definitief. Voor altijd. Na anderhalf jaar.

Ik denk niet dat iemand écht kan begrijpen wat dat betekent. Anderhalf jaar lang was ons kind 55 kilometer van ons verwijderd. Als je 's avonds belde en ze zeiden: "Hij huilt van de buikpijn", kon je niets doen. Je kon hem niet troosten. Het enige wat je kon, was later nog eens bellen en hopen dat het beter ging.
Het schuldgevoel is immens. En eerlijk? Ik denk dat dat nooit helemaal zal verdwijnen.

4 juli is dé dag. Dan gaan we hem halen en zijn we eindelijk met z'n vieren, als een echt gezin, in ons nieuwe huis. Zijn kamertje is helemaal klaar, de zuurstoftank staat naast zijn bed.

Het afscheid in Pulderbos is ontzettend emotioneel.
Ik had anderhalf jaar nauwelijks sociaal contact. De verpleging daar werd als een tweede familie voor me. Zij stonden letterlijk aan de frontlinie tijdens de zwaarste periode van ons leven. Ze hebben Arthur niet alleen verzorgd, maar ook meerdere keren zijn leven gered.

Voor zijn thuiskomst deden we een oproep om kaartjes of ballonnen te sturen – en wat er toen gebeurde, raakte ons diep. Zoveel mensen die aan ons dachten, die meeleefden… Het maakte zijn thuiskomst nog zoveel specialer.
Aan iedereen die iets gestuurd, gebracht of gewoon aan ons gedacht heeft: jullie hebben écht het verschil gemaakt.

We zoeken nog een beetje naar ons ritme, want plots ben ik – in de praktijk – écht mama van twee kindjes. En dat voelt tegelijk overweldigend én wondermooi.