PAB PRIOR: AFGEKEURD

We zijn april of mei 2025. Een half jaar eerder was er iemand van Helan langsgekomen om ons te helpen bij de aanvraag van het PAB-budget (Persoonlijk Assistentie Budget). Dat budget kan dienen als een soort loon voor jezelf om voor Arthur te zorgen wanneer hij naar huis komt, of om een PAB-assistent mee te betalen.

De realiteit? De wachttijd voor een regulier PAB-budget bedraagt momenteel 4 tot 6 jaar.
Maar er bestaat een uitzonderingsprocedure: een PRIOR-aanvraag.
Uiteraard dienen we die in – zonder dit budget kunnen we Arthur simpelweg niet thuis opvangen.

Ik ben altijd zelfstandige geweest, en zoals al vaker bleek, heb ik daardoor op geen enkele uitkering of tegemoetkoming recht. Geen ziekte-uitkering, geen ouderschapsverlof, geen loopbaanonderbreking – niets.
Toon is ook zelfstandige, maar door Arthur zijn situatie hebben we veel minder opdrachten kunnen aannemen. Daarnaast werkte hij elk vrij moment – vooral in het weekend – aan ons huis, om het eindelijk klaar te krijgen.

In maart 2025 besloot ik halftijds te gaan werken, gewoon om financieel wat ademruimte te creëren. Terug onder de mensen komen deed me deugd, na bijna anderhalf jaar sociale isolatie.
Maar dat betekende ook: tijdens de week kon ik Arthur niet meer bezoeken. Als ik om 17u klaar was met werken en nog naar Pulderbos reed, kwam ik pas tegen 19u aan – nét op het moment dat hij in bed moest. Ik kon hem alleen nog instoppen en dan weer anderhalf uur terugrijden naar huis.
Ik zag hem minder, en dat brak mijn hart. Bijna elke avond huilde ik.

We gingen ervan uit dat de PRIOR-aanvraag goedgekeurd zou worden. Dat móést gewoon. Want als Arthur naar huis kwam, moest er iemand voltijds voor hem zorgen. Door zijn medische situatie is een crèche of dagopvang geen optie. En onze familie kan (zeker in het begin) die intensieve zorgen niet op zich nemen.
Concreet: één van ons zou moeten stoppen met werken. En dus ook zonder inkomen vallen.

En dan krijgen we in april het nieuws: de PRIOR-aanvraag is afgekeurd.
We zijn kapot. Boos.
We hebben wél recht op dat budget – alleen moeten we er jaren op wachten.
Arthur is medisch stabieler, wij zijn er emotioneel en praktisch klaar voor, maar zonder ondersteuning wordt zijn thuiskomst onmogelijk gemaakt. Na bijna anderhalf jaar.

We laten het er niet bij.
We gaan in beroep. We schrijven een open brief.
En dan… springt de pers erop.