Reality check

Toon rijdt mee met de ambulance. Ik vang snel Viktor nog even op en loop dan naar de buren om me naar het UZA te laten brengen. Het is vrijdagmiddag, dus het verkeer op de E17 zit behoorlijk vast.

We staan stil in de file wanneer Toon belt: Arthur is nog een paar keer naar nul gezakt en ze moeten medicatie toedienen met een botboor. Ze zijn hem aan het reanimeren met hartmassage.

Ik bel de politie om te vragen of ik begeleiding kan krijgen in het verkeer, zodat ik zo snel mogelijk bij Arthur kan zijn.
— 'Er zijn momenteel geen ploegen vrij.'
Oké... mag ik dan via de pechstrook rijden?
— 'Neen, dat is te gevaarlijk.'
Maar meneer, mijn kind is kritiek!
— 'Ja, maar als ik het goed begrepen heb, is er een familielid bij... Dus ja, als het dan fout gaat…'

Na meer dan een uur onderweg te zijn geweest, kom ik eindelijk aan op spoed. Arthur heeft intussen de medicatie gekregen en ze brengen hem naar de PICU.
De dokters staan voor een raadsel: er is geen sprake van een infectie, en alle mogelijke oorzaken die zo'n plotse instorting kunnen verklaren, zijn uitgesloten.

's Avonds bouwen ze de medicatie langzaam af, en gelukkig reageert hij goed.
De cardioloog komt even langs. De echo van zijn hart is in orde. In november had hij nog een holteronderzoek, en ook dat was toen goed. Hij moet verder opgevolgd worden in UZ Gent, maar de behandelende arts is nog anderhalve week met vakantie.

Na twee nachten op PICU mogen we overgebracht worden naar de afdeling Pediatrie. Wat op vrijdag begon, eindigt op woensdag: we mogen naar huis.

Maar we zijn nog maar een paar uur thuis wanneer hij 's avonds opnieuw zakt — deze keer tot 65. Hier gaan we weer.
We bellen opnieuw de ambulance, en komen weer terecht op Pediatrie. Arthur blijft redelijk stabiel, maar wij… wij zijn compleet getraumatiseerd.

Na een paar dagen mag hij opnieuw naar huis.